به گزارش خوزستان اسپورت، مهدی زیدوند کشتی‌گیر اندیمشکی دارنده مدال‌های نقره و برنز کشتی فرنگی آسیا در گفت‌وگو با فارس درباره دلیل دوری‌اش از کشتی در این مدت گفت: متاسفانه از تمام حق خوری‌های ورزش و ناعدالتی‌های مسئولین استانی و کشوری خسته شده‌ام و انگیزه‌ای برای مبارزه ندارم.

بی عدالتی کردند و دم نزدم
وی ادامه داد: سال‌هاست در ورزش هستم و شاهد حق خوری‌های زیادی بودم. زمانی که جوان و با انگیزه بودم به خیلی از مسابقات اعزام نشدم چون می‌گفتند زیدوند هنوز جوان است و جا دارد؛ بی عدالتی کردند و دم نزدم. بزرگترین لطمه دوران کشتی‌ام را به خاطر از دست دادن المپیک خوردم در صورتی‌که خدا می‌داند حق من بود و باید اعزام می‌شدم.

اشکانی بی تدبیری کرد
دارنده مدال‌های نقره و برنز کشتی فرنگی آسیا تصریح کرد: بعد از المپیک هم بخاطر بی تدبیری اشکانی دستم از مدال جهانی کوتاه ماند. من که یک پایه المپیک بودم باید از صفر شروع می‌کردم چرا که سرمربی تیم ملی تغییر کرده بود و شناختی از نفرات نداشت. شاید عده‌ای فکر کنند بهانه است، اما اگر سرمربی کشتی‌گیری را نخواهد زمین و زمان هم جمع بشود حتی به یک تورنمنت هم اعزام نمی‌شود.

بازنده های من را به جهانی اعزام کردند
زیدوند ادامه داد: تمام کشتی‌گیرانی که در مسابقات جهانی سال 2017 روی سکوی جهانی رفتند بازنده‌های من در مسابقات مختلف بودند. سال 2018 با تمام مدال‌داران جهانی کشتی گرفته بودم. تا جایی که یادم هست از نوجوانان با اتکا به توان و پشتکار خودم به مسابقات اعزام می‌شدم در صورتی‌که در همین بازی‌های آسیایی 2018 کشتی‌گیری بدون هیچ عملکردی اعزام شد و در همان دور اول هم اوت شد.

چوب این حق‌خوری‌ها را در زندگی هم می‌خورم
وی با بیان اینکه هیچ قانون خاصی برای انتخاب و اعزام کشتی‌گیران وجود نداشت و همه چیز دلبخواهی شده بود، گفت:‌ کشتی‌گیری که در تمام مسابقات داخلی و خارجی می‌باخت به عنوان اولین نفر به تیم ملی دعوت می‌شد. من چوب این حق‌خوری‌ها را در زندگی هم می‌خورم چرا که با وجود دستور وزیر ورزش برای استخدام و اشتغالم با 6 ماه دوندگی هیچ نتیجه‌ای حاصل نشد.

کوچکترین حقم یک شغل بود که فراهم نشد
دارنده مدال برنز جوانان جهان افزود: بدنبال رایزنی‌هایی که با گرشاسبی، زمانی‌که معاون وزیر و مدیرکل ورزش استان تهران بود، داشتم؛ دقیقا 2 سال زمان برد و آخر هم هیچ نتیجه‌ای نگرفتم. متاسفانه همه فقط بدنبال حفظ جایگاه خود هستند. بعنوان ملی‌پوش کشتی‌ و کسی‌که پرچم ایران را بارها به اهتزا درآورده است، کوچکترین حقم یک شغل بود که فراهم نشد. به هرجایی که باید می‌رفتم، رفتم؛ از مسئولین شهرستان و استان گرفته تا مسئولین کشوری، اما هیچکدام فایده‌ای نداشت.

سرمایه‌های ورزش کم آوردند
زیدوند خاطر نشان کرد:‌ نصف بیشتر عمرم را برای اهتزاز پرچم ایران در ورزش گذراندم، اما حالا فقط بی‌انگیزگی برایم مانده است. متاسفانه خیلی از ورزشکاران نخبه بخاطر این بی عدالتی‌ها به کشورهای دیگر می‌روند؛ چرا سرمایه‌هایی را که می‌توانند در راه سربلندی این نظام کمک کنند به راحتی از دست می‌دهیم. آنها هم خسته شده‌اند و کم آورده‌اند. چرا من باید در این سن و با این تجربه بی‌انگیزه شوم در حالی‌که هزینه زیادی برای من و امثال من برای رسیدن به اینجا شده است؟