علی دایلی
حضور نفت مسجدسلیمان مرهمی است بر دردهای مردم مهجوری که از شیره جان خاک خود، ایران را زنده نگه داشتند.

مردمان مسجدسلیمان صعود خود به لیگ برتر را جشن گرفتند که اگر دل خوشی هم برای این مردم باقی مانده باشد از صدقه‌سری فوتبال است.

فوتبالی که انگار آمده تا مرهم مردمانی باشد که روزمرگی جز نظاره بر دکل‌هایی‌ که فوج فوج جهان را سیراب این طلای سیاه می‌کنند ندارند و خود بهره‌ای از این نعمت خدادادی نمی‌برند.

مردمی که بر روی گنج خوابیده‌اند اما دست‌شان از حداقل‌ها کوتاه‌ است، مردمی که تا بوده محنت کشیده‌اند اما بهره‌ای از آن نفت و گازی که زیر پای‌شان است نبرده‌اند، مردمی که همواره بهره از طلای زیر پای آنان را دیگران برده و آنچه باقی گذاشته‌اند تالاب‌های خشک‌شده  و رودهایی که از بس سد بر آن بسته‌اند خشک شده‌اند و زمین‌هایی که به نمک سد گتوند آلوده شده و تنها منبع درآمد این انسان‌های خونگرم نیز اینچنین از بین رفته است.

این نفت زیر زمین برای خوزستانی‌ها، برای مسجدسلیمانی‌ها، زحمت بوده نه رحمت. اما «نفتی» که لباس زرد به تن خوش‌تکنیک‌ترین و با استعدادترین فوتبالیست‌های ایران می‌کند برای آنها تنها باده‌ای است که با آن دمی سرشان گرم می‌شود تا از یاد ببرند که چه محنت‌ها در راه پاسداری از این شریان حیات بشریت کشیده‌اند.

حالا هم که نفت مسجدسلیمان راهی بالاترین سطح فوتبال در کشور شده، به‌طور حتم دردسرهای حضور در این آوردگاه و نگرانی‌های ناشی از تجربه یک دوره حضور این تیم در این مسابقات آشوبی در دل دوست‌داران این تیم دوست داشتنی به‌راه انداخته که این دغدغه چندان هم بیراهه نیست.

آقایان بر مسند نفت نشسته، برای سرزمینی که یک ایران را سیراب شیره جان خود کرده، دم از قانون نزنید تا بار دیگر اشک را بر چهره خسته این مردمان نقش ببندد، برای این مردمان باید هرچه کتاب قانون هست را بست و با چشم دل، به ایشان خدمت کنید.

فوتبال برای خوزستانی‌ها خود زندگی است نه جزئی از آن و نه یک سرگرمی در حاشیه آن، برای مردمی که پس از روزهای خوش، جنگ و حالا ریزگرد و زمین‌های خشک‌شده بر سرشان آوار شده، فوتبال یعنی فراموشی همه رنج‌ها، چه خوب شد که یک گوشه دیگر از خوزستان لیگ برتری شد، مشتاق می‌مانیم تا «می‌سلیمونی‌ها» را در لیگ برتر ببینیم با همان شور و سرزندگی مخصوص جنوبی‌ها.